கடந்த 17 வருடங்களாக சொந்த தாய்நாட்டிலேயே அகதிகளாக வாழ்ந்து வரும் இந்த காஷ்மீரி இந்துக்கள் இன்று தாங்கள் வெளியேற்றப்பட்டதை ஹோலோகாஸ்ட் தினமாக நினைவுகூர்ந்தார்கள்.
மசூதிகளின் ஒலிபெருக்கிகள் மூலமாக அறிவிக்கப்பட்ட "இந்துக்களே வெளியேறுங்கள்" அறிக்கையின் காரணமாக பயத்துடன் வெளியேறியவர்கள் தவிர்த்து ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் ஆயுதம் தாங்கிய முஸ்லீம் பயங்கரவாதிகளால் கொல்லப்பட்டார்கள்.
சுமார் 3 லட்சத்து 50 ஆயிரம் இந்துக்கள் காஷ்மீரிலிருந்து ஜம்முக்கும் பல்வேறு இந்திய மாநிலங்களுக்கும் ஓடினார்கள்.
பானுன் காஷ்மீர் என்ற தனி மாநிலம் தங்களுக்கு வேண்டும் என்று இப்போது போராடி வருகிறார்கள்.
அவர்களுக்கு என் ஆதரவை தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.
http://www.earthtimes.org/articles/show/21952.html
பானுன் காஷ்மீர்
http://www.panunkashmir.org/
Auschwitz in Kashmir
போகாத இந்துக்களை கொல்ல நடந்த வந்தாமா படுகொலைகள்
22 comments:
It's time for us to stand with the suffering hindus,who have become refugees in their own land.
We are with you ezil.Good post
//காஷ்மீரி இந்துக்களுக்கு ஆதரவாக என் குரல் //
உங்களுடன் சேர்ந்து என் குரலும்.
ஓங்கி ஒலிக்கட்டும் நம் குரல்
கடந்த 17 வருடங்களாக சொந்த தாய்நாட்டிலேயே அகதிகளாக வாழ்ந்து வரும
இவர்களுக்கு இந்தியாவில் "அகதி" என்னும் ஸ்டேட்டஸ் கொடுக்கப்படவில்லை என்றுதான் கேள்விப்படுகின்றேன். இவர்கள் அதற்கு தகுதியானவர்கள் இல்லை என்று இந்திய அரசாங்கம் நினைக்கின்றது என்று படித்த ஞாபகம்.
தகவல் தவறானதாகவும் இருக்கலாம்.
இதை ஏன் நீங்கள் திண்ணைக்கு எழுதக்கூடாது?
நன்றி கால்கரி சிவா, நன்றி ம்யூஸ்
இது ஒரு செய்திதானே?
Conversions are part of Hinduism, too
Many Hindus pride themselves on account of their secular ideal of non-proselytism. They believe that Hinduism has never indulged in converting people of other religions to its own, and some go further to demonstrate the unwillingness of many of today's saints to accept followers of other religions into their fold.
Amongst adherents of the non-proselytising history of Hinduism, there exist, on the one hand, those who wish it to remain so owing to the secularist principle of the ideal. On the other hand, there are also those who sincerely believe that Hinduism should transform into at least a passively proselytising religion to survive the onslaught of the, not only actively, but aggressively, proselytising Abrahamic religions.
On reading many accounts in Indian history of conversions from Hinduism to other religions and re-conversions as well as original conversions from other religions to Hinduism, I find it hard to believe that Hinduism has been a non-proselytising religion. While I agree with the self-evident fact that Hinduism is not militant in its evangelistic zeal as contrasted with the forced and threatened conversions by Islam or the deceitful and bribed conversions by Christianity, Hinduism, on many instances in the past, has indulged in active proselytising mainly by means of dialectics.
A very famous evidence would be the debate between Adi Sankara and Mandana Mishra. Though it is true that both Mandana and Sankara were both under the gigantic umbrella of Hinduism, that the condition of the debate was the conversion of the losing party to the philosophy of the winning side is in itself an act of proselytise. In South India too, during the first millennium CE, there were numerous battles amongst Hindu, Jain and Buddhist rulers. It was a common practice under Jain and Buddhist rule to convert the Hindu scholars and masses by force and to seize Hindu temples to be transposed to Jain temples.
Shiva Bhaktas used to be tortured if they did not comply to voluntary conversion, thereby leading to an exodus of Bhaktas to lands where their religious practice was tolerated. As a result of the unceremonious appropriation of Hindu temples and peoples by Jains and Buddhists, when Hindu rulers won back their lost kingdoms, there used to be a restoration of the converted places of worship to their original stature. While Jains and Buddhists mainly targeted the scholars amongst Hindus for conversion, when they did target the common man, he usually succumbed to escape the wrath of the king. These common men reconverted when Hindu rule was restored.
Further, under the prosperous rule of the Chola dynasty, Hinduism spread all over South-East Asia actively gaining new peoples to its fold. The Bali Hindus are living evidence of this venture. This anecdote from History also debunks a partisan view that only Indians, or people born of Hindus can be a Hindu. Why, the biggest Hindu temple (Angkor Wat in Cambodia) majestically stands outside India giving testimony to the fact that non-Indians have been and can be Hindus.
History reveals that Hinduism has had its share of proselytising, whereby dialectic exercises between philosophies often resulted in the conversion of the failed ones to the victorious one. It further establishes that Hinduism has followed proselytise based on voluntary acceptance by realization of the inferiority of one's own system of thought. (Is that not the reason for any instance of conversion at all?)
Caution is advised here so as not to interpret this as the unequivocal superiority of Hinduism over any other system, because most of the conversions in the history of India were intra-Hindu. Further caution is to be observed so as not to interpret this as in-fighting, because only such exchanges of energy and confluence of arguments has led to the blossoming of philosophy in India and the development of multiple schools of thought as against the dominance of any single school. It would be prudent to observe here that debates between Hinduism and more recent religions such as Christianity, Islam or Judaism rarely occurred, if at all, because mature dialectics is born only of two individuals or schools that respect each other by the humility in their acceptance of the victory of the other school on failing to defend their own.
So, if Hinduism has historically favoured voluntary conversions, what were the causes for it to lose its proselytising efforts, though they were healthy? There are those who believe that any proselytism is misguided. However, even they might agree with me in terming conversion through dialectics as a healthy means, for now, when you genuinely believe that the victorious school is superior to the vanquished one, you ought to have the opportunity to become a follower of that school. This is no longer the age of taking birth into a particular religion and being stuck with it for life.
At this point, a digression to Judaism would be very helpful. During a small introductory seminar on Judaism, I had the opportunity to ask a group of Cambridge Jewish scholars the reason for the lack of proselytism in Judaism. While a few of them were bewildered by my question and wondered why, none of them accepted my proposition (which I repeatedly put forth) that it could be due to respect for other religions and acceptance of more than one path to the Truth. On the contrary, I learnt that evangelistic Jews did exist in history. However, due to the bloody history of Judaism itself, whereby even the display of one's Jewry or the practice of the faith could throw one into a concentration camp, none dared attempt to preach. When Judaism itself was dealt a shattering blow, its proselytism died altogether. Also, I was told of a story in their history/mythology of a mother refusing her daughter-in-law into the Jewish fold three times before finally accepting her. This story, had at some point in their history (which I suspect could very well have been during the Christian terrorism/Nazism) been accepted as the norm for gaining any adherents to the faith. Therefore, I further learnt, to convert to Judaism today, one may have to study the religion and flaunt the knowledge so gained before a board comprising rabbis; additionally, a male may have to undergo circumcision!
A sympathetic parallel can be drawn to Hinduism. India, especially during the Mughal rule which extended for many centuries, faced continuous onslaughts by an extremely violent people that was intolerant of idol worship and polytheism and aggressively sought to convert Hindus by force and plunder, torture and rape. This was immediately followed by over two centuries of Christian rule, who brought in an army of missionaries that militantly converted Hindus by denigrating Hinduism, offering allurements and deceiving the ignorant. Under the strong attack of both muscle-power and money-power, Hinduism, akin to Judaism, withdrew into a shell. The religion became highly introverted and strove to at least regain its practice at the cost of losing its proselytism. After such a turbulent history, it is a miracle in itself that a majority of Indians still subscribe to Hinduism. This can especially be appreciated in the light of annihilation of all the other pagan and native religions under relatively lesser aggression, i.e., either muscle-power, a.k.a. Islam, or money-power, a.k.a. Christianity, alone.
Apart from inviolability in the past, the intolerance and fundamentalism rampant in today's religious atmosphere make it further difficult for Hinduism to regain its healthy dialectical means of proselytism. Not only is there lack of institutional support for holding debates amongst various schools of thought within Hinduism, but there is fear, hostility and a profound lack of respect for Hinduism propagated by the Abrahamic religions. Hinduism should not be deterred from proselytising by the uneven socio-economic field or the unduly prejudiced atmosphere. On the contrary, the same causes for prejudice and disrespect leading to intolerance and fundamentalism widen the scope for a religion such as Hinduism and provide all the more reason why it should enter the field more actively.
This is not to be mistaken as encouragement to follow either the universally despised evangelism as practiced by the young churches of America and Europe, or the harvest-hungry conversion efforts of the more traditional churches such as the late Pope John Paul's harvesting Asia for the third millennium project. On the contrary, its success lies in being a more subtle, less violent, educational revivalism by spreading awareness, repairing the ever-so-rampant misinformation, and uprooting the colonially planted yet still so prevalent prejudices against Hinduism; a program that imparts information so that the increasing number of westerners that drop out of church are given the opportunity to explore other vistas before shedding religion altogether. Unfortunately, not only has the Hindu Diaspora of over ten million for centuries been ominously passive in propagating Hinduism, but it has also avidly believed and cultivated in its younger generations a baseless false notion, that Hinduism is averse to converting. While the argument that this is a stupendous fallacy might not go down well with ardent followers of the myth, it is hoped that it will break ground for thoughts and discussions which will finally reveal the self-destructive nature of their false notion.
URL: http://www.expressindia.com/fullstory.php?newsid=47071
http://www.youtube.com/watch?v=EE7zOyN01A4
Heart breaking video about the plight of kashmiri hindus.
எழில்
எனது காஷ்மீர் பண்டிட் நண்பர்கள் பலரின் கண்ணீர் கதைகளைக் கேட்டிருக்கிறேன். எங்கேயோ சாகும் பாலஸ்தீனீயத் தீவீர்வாதிகளூக்கும், ஹமாஸ் கொலைகாரர்களுக்கும் ஊர்வலம் போகும் ந்ம் மக்கள் கண்ணீர் விடும் நம் அரசியல்வாதிகள் நம் சொந்தச் சகோதரர்கள் தம் சொந்த நாட்டிலேயே அகதிகளாக இருக்கும் கொடூரத்தைக் கண்டு கொள்ளாமல் இருப்பதுதான் இந்தியா.
காஷ்மீர் பண்டிட்களுக்குத் தனி நாடு வேண்டும் என்பேன் நான். இந்தியா அவர்களை இது வரை நாய்களை விடக் கேவலமாக நடத்தி வருகிறது. அவர்களுக்காக கண்னீர் விட யாரும் இல்லை. இதுவே அவர்களும் குண்டு வைக்க ஆரம்பித்தால் முதுகெலும்பில்லாத மன்மோகன் போய் சமரசம் பேசக் கூடும். காஷ்மீர் பண்டிட்கள் கோழைகளாகா நல்லவர்களாக இருப்பது அவர்களுக்கே கெடுதியாக அமைந்துள்ளது. தங்கள் சொந்த வீடுகளில் இருந்து துரத்தப் படுகிறார்கள்., பெண்களை கற்பழித்துக் கொல்கிறார்கள். இந்த அநியாயத்தைக் கேட்க இந்தியாவில் ஒருவருக்கும் மனசாட்சி கிடையாது. ஒரு முறை இணையத்தில் ஒரு இஸ்லாமிய நண்பரிடம் இப்படி பண்டிட்களை காஷ்மீர முஸ்லீம்கள் படுகொலை செய்வதும், அவர்கள் சொத்துக்களையும் பெண்களையும் கவர்ந்து கொள்ளூவது கொள்ளையடிப்பது நியாயமா இதை ஏன் இந்தியாவில் உள்ள அனைவரும் இஸ்லாமியச் சகோதரர்களும் இணைந்து கண்டிக்கக் கூடாதூ, நீங்கள் இதைப் பற்றி என்ன கூறுகிறீர்கள் என்று கேட்டேன், இன்று வரை அவரிடம் இருந்து பதில் இல்லை. அதனால் அவருக்கு அதில் சம்மதம்தான் என்று எடுத்துக் கொண்டேன்., இப்படித்தான் வக்கிரம் பிடித்துக் கிடக்கிறது மனித மனங்கள்.
என் குரலும் உங்களுடன் சேர்ந்து ஓங்கி ஒலிக்கும்
அன்புடன்
ச..திருமலை
(எழில் இதை வெளியிடுவதும், வெளியிடாததும் உங்கள் விருப்பம்)
இந்த பதிவுக்கும் ஒரு மிருகம் - குத்தி சென்றுள்ளது.
காஷ்மிரி இந்துக்களின் நிலையை பற்றி பேசினாலே பலருக்கு பின்புறமெங்கும் எரிகிறது என்பதற்கு இது ஒரு உதாரணம்.
இந்த பதிவில் என்ன தவறை கண்டது அந்த மிருகம்? இதற்கு எதற்கு - குத்தியது?
அனானியாக வந்தாவது காரணத்தை கழிந்துவிட்டு செல்லட்டும் அந்த மனித மிருகம்.
//ஒரு முறை இணையத்தில் ஒரு இஸ்லாமிய நண்பரிடம் இப்படி பண்டிட்களை காஷ்மீர முஸ்லீம்கள் படுகொலை செய்வதும், அவர்கள் சொத்துக்களையும் பெண்களையும் கவர்ந்து கொள்ளூவது கொள்ளையடிப்பது நியாயமா இதை ஏன் இந்தியாவில் உள்ள அனைவரும் இஸ்லாமியச் சகோதரர்களும் இணைந்து கண்டிக்கக் கூடாதூ, நீங்கள் இதைப் பற்றி என்ன கூறுகிறீர்கள் என்று கேட்டேன், இன்று வரை அவரிடம் இருந்து பதில் இல்லை. அதனால் அவருக்கு அதில் சம்மதம்தான் என்று எடுத்துக் கொண்டேன்., இப்படித்தான் வக்கிரம் பிடித்துக் கிடக்கிறது மனித மனங்கள். //
திருமலை அவர்களே,
இணையத்தில் முல்லாக்களுக்கும் பகுத்தறிவு பெத்தடின்களுக்கும் விளக்கு பிடித்து கால் கழுவிக் கொண்டிருக்கும் சில பிராமண பதிவர்களிடம் இந்த கேள்வியை கேட்டால் அதுகளும் வாயையும், பின்புறத்தையும் சேர்த்தே மூடிக் கொண்டிருக்குமே தவிர பதில் சொல்லாது.
முல்லாக்கள் வெறிபிடித்து அலைய காரனம் இருக்கிறது.இதுகளும் அவர்களுடன் சேர்ந்து வெறிபிடித்து அலைய என்ன காரணம்? பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமிப்பு காஷ்மீரில் பூகம்பம் வந்ததென்று சொல்லி அதற்கு நிதிதிரட்ட கூட ஒரு self-hating brahmin பதிவு போட்டார் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.
முல்லாக்களுடன் சேர்ந்து இஸ்ரேலுக்கு எதிராக கும்மியடிக்கும் யூதர்களை, இஸ்ரேலியர்கள் "self-hating jews" என்று அழைப்பார்கள்.அதை பின்பற்றி இதுகளையும் இனிமேல் self-hating brahmins என்றே அழைக்க வேண்டும் என பரிந்துரை செய்கிறேன்
அகத்தியன்
நான் உங்களை வழி மொழிகிறேன். இது போன்ற செல்ஃப் ஹேட்டிங் இந்துக்களை முக்கியமாகப் பிராமணப் பதிவர்களை நான் எச்சக்கலைகள் என்று அழைத்து முகமூடியின் ஈ வெ ரா பதிவில் நான் ஒரு பின்னூடம் இட்டிருக்கிறேன் அதையும் அவசியம் படியுங்கள் பண்டிட்களைக் கொல்லும் முஸ்லீம் தீவீரவாத மிருகங்களை விட அவர்கள்ளுக்கு ஆதரவு கொடி பிடிக்கும் வக்காலத்து வாங்கும் மிருகங்கள் பலவும் இணையத்தில் நிறைய உலவுகின்றன.
அன்புடன்
ச.திருமலை
தீவிரவாதம் எந்த மதத்திலிருந்து வந்தாலும் கண்டிக்கத்தக்கதே! இந்த செய்தி உண்மையாக இருக்கும் பட்சத்தில் இச்செயல்களை வன்மையாகக் கண்டிக்கிறேன்.
//ஒரு முறை இணையத்தில் ஒரு இஸ்லாமிய நண்பரிடம் இப்படி பண்டிட்களை காஷ்மீர முஸ்லீம்கள் படுகொலை செய்வதும், அவர்கள் சொத்துக்களையும் பெண்களையும் கவர்ந்து கொள்ளூவது கொள்ளையடிப்பது நியாயமா இதை ஏன் இந்தியாவில் உள்ள அனைவரும் இஸ்லாமியச் சகோதரர்களும் இணைந்து கண்டிக்கக் கூடாதூ, நீங்கள் இதைப் பற்றி என்ன கூறுகிறீர்கள் என்று கேட்டேன், இன்று வரை அவரிடம் இருந்து பதில் இல்லை. அதனால் அவருக்கு அதில் சம்மதம்தான் என்று எடுத்துக் கொண்டேன்., இப்படித்தான் வக்கிரம் பிடித்துக் கிடக்கிறது மனித மனங்கள். //
That was Asif Meeran.
இந்திய அரசியல் மதசார்பின்மை மதத்தின் கோரமுகம்.
வெறும் ஆதரவுக்குரல் மட்டும் எழுப்புவதால் ஏதானும் பயனுண்டா?
இந்தியாவில் இருந்துகொண்டே தினம் அல்லல் படும் இந்தியர்களாகிய இவர்களுக்கு எதாவது உதவிகள் செய்ய வழிகள் சொல்லுங்கள் எழில்.
பல உதவ நினைக்கும் மனங்களுக்கு உதவ வழி காட்டிய புண்ணியம் தங்களுக்கு வரும்.
இதைப்பற்றிய முழு விபரமும் தெரியாது.
இனச்சுத்திகரிப்பு மிகப்பெரும் கொடுமை.
எனவே, கொடுமையை யார் செய்திருந்தாலும், அதற்க்கு எதிராகக் குரல் கொடுக்க வேண்டுமென்ற அடிப்படையில், பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு ஆதரவாகவும், கொடுமையாளர்களுக்கு எதிராகவும், உங்களுடன் சேர்ந்து நானும் என் கண்டனத்தைப் பதிவு செய்கிறேன்.
நல்ல வேலை செய்தீர்கள் எழில்.
ஆனால் சில சாதாரணமான கேள்விகளை இங்கு யாரும் எழுப்ப மாட்டேனென்கிறார்கள்.
குஜாராத் கலவரம் பற்றிப் புத்தகம் புத்தகமாக- அந்த அளவுக்கு- எழுதிக் குவித்த இந்திய முற்போக்குகளும், பகுத்தறிவுகளும், இடதும், கிருத்தவ, இஸ்லாமிய மத விற்பன்னர்களும் பல லட்சம் இந்துக்கள் சொந்த நாட்டிலேயே பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலாக அகதிகளாக இருந்து வருவதைப் பற்றி ஏன் எதையும் எங்கும் எழுதுவதில்லை?
இஸ் ரேலின் குண்டு வீச்சில் இரண்டு பாலஸ்தீனக் கொரில்லாக்கள் இறந்தால் இஸ் ரேலின் ரத்த வெறி என்று கட்டம் கட்டி வெளியிடும் இந்திய ஆங்கிலப் பத்திரிகைகள், தலையங்கம் எழுதும் முற்போக்குகள்
இதைப் பற்றி ஏன் சிறு சொட்டுக் கண்ணீர்த் தலையங்கம் கூட எழுதுவதில்லை?
திபெத்தில் பௌத்த மக்கள் ஆயிரக்கணக்கில் கொல்லப்பட்டு திபெத்திய மொழி அழிக்கப் பட்டு சீனர்கள் அங்கு இடம் மாற்றிக் குடியேற்றம் செய்விக்கப் பட்டுத் தம் நாட்டில் திபேத்தியர் சிறுபான்மையினராகவும் தம் மொழியிலேயே இயங்கவும் ஏலாதவர்களாகவும் சீனக் கம்யூனிசக் கொடுங்கோலர்களால் ஆக்கப் படுவதைப் பற்றி ஏதும் கண்டு கொள்ளாத இந்தியப் பத்திரிகைகள் தாய்வானைச் சீனாவில் இருந்து பிரிக்க அமெரிக்கா சதி செய்தால் அது பேராபத்தாகும் (தாய்வானியர் தம்மைச் சீனர்கள் என்று கருதுவதில்லை என்ற சிறு விவரத்தைக் கூடப் பொருட்படுத்தாமல்) என்று மிரட்டும் கோமாளித்தனத்தையும் கேவலத்தையும் பார்த்து என்னால் சிரிக்கக் கூட முடியாமல் இருந்திருக்கிறது. ஆனால் அதே இடது சாரி, முற்போக்கு ஆங்கிலப் பத்திரிகைகள் காஷ்மீர இந்துக்களைப் பற்றிப் பேசச் சற்றும் தயாராக இல்லாதது காஷ்மீரப் பண்டிட்கள் மற்றும் இந்துக்கள் கோழைகள் என்பதாலா? எந்த மக்களையாவது கோழைகள் என்பதற்காகக் கைவிடுவதா முற்போக்குத்தனம்? அபலைகளைக் காப்பதுதான் முற்போக்குத் தனம் என்றல்லவா தம் அரசியலைப் பறைசாற்றுகின்றனர் அவர்கள்?
ஒரு முக்கியமான காரணம் முந்தைய காங்கிரஸ் அரசுகளின் தறுதலை அரசியல் பார்வை அல்லவோ? நேருவிய சோசலிச சமாதான அரசியலின் ஒரு அம்சமான ்- இந்தியச் சிறுபான்மையினரை எந்த விமர்சனமும் எக்காரணம் கொண்டும் செய்யக் கூடாது என்ற ஒரு கனிவுப் பார்வையின் விளைவுதானே இது? நேருவிய (அவரும் காஷ்மீர இந்து என்றாலும் கூட) கோழைத்தனம் தானே முற்போக்கு என்ற பெயரில் அநீதிகளையெல்லாம் நாடெங்கும் பரவ விட்டிருக்கிறது. நாகலாந்தில் அட்டகாசமாக கிருத்தவம் பரவியபோது ஆதிவாசிகளை இந்துக்களாக்கக் கூடாது என்று சுவராக நின்றதும் இந்த நேருவிய அரசியல்தானே. இன்று நாக மக்கள் இந்தியாவில் இருந்து பிரியத் துப்பாக்கி தூக்கக் காரணமே இந்தக் கிருத்தவப் பிரித்தாளும் அரசியல்தானே? இதைப் பற்றி எந்த இந்தியப் பத்திரிகையாவது கள ஆய்வு செய்து எதையாவது தீவிரமாக விமர்சனக் கண்ணோட்டத்தில் எழுதியதாகப் படித்திருக்கிறீர்களா? இந்திய முற்போக்குப் பாசறைகளான தில்லிப் பல்கலை வளாகங்களில் இருந்து காஷ்மீர இந்துக்களின் அவல வாழ்வு, நாகர்களிடையே கிருத்தவம் பரவிய கதை, அஸ்ஸாமில் இன்று வங்க தேச முஸ்லிம்கள் பரவி வருவதால் இந்து மதம் அழியும் அபாயம் என்ற சாதாரணமான கருப்பொருள்கள் பற்றி எதாவது எழுதி பிரபலமாகி இருக்கிறதா என்று பாருங்கள்? ஒன்றும் கிட்டாது.
ஏன் இந்த நிலை என்று இங்கும் கூட யாரும் கேள்வி எழுப்ப மாட்டாத நிலை எப்படி வந்தது?
இன்னும் எழுதலாம். இதுவே பெரிதாக ஆயிற்று. போதும்.
தம் சொந்த நாட்டை அழிப்பதில் இந்தியப் பத்திரிகை அதிபர்களுக்கு என்ன அத்தனை ஆர்வம், இந்தியப் பதிப்பாசிரியர்களுக்கு ஏன் இத்தனை வெறுப்பு இந்து மதத்தின் மீதும், இந்து மக்கள் திரள் மீதும்? ஏன் இந்தியாவை முஸ்லிம் நாடாகவோ, அல்லது கிருத்தவ நாடாகவோ அல்லது சீனாவின் அடிமையாகவோ மாற்றுவதில் முனைப்பாக இருக்கிறார்கள் என்பன அல்லவா இங்கு உடனே எழ வேண்டிய கேள்விகள்? மேலும் இந்த காஷ்மீர இந்துக்களின் வாழ்வை மேம்படுத்த இந்திய இந்து அமைப்புகள்தான் என்ன செய்திருக்கின்றன என்பதையும் அல்லவா நாம் பேச வேண்டி இருக்கிறது.
//தம் சொந்த நாட்டை அழிப்பதில் இந்தியப் பத்திரிகை அதிபர்களுக்கு என்ன அத்தனை ஆர்வம், இந்தியப் பதிப்பாசிரியர்களுக்கு ஏன் இத்தனை வெறுப்பு இந்து மதத்தின் மீதும், இந்து மக்கள் திரள் மீதும்? ஏன் இந்தியாவை முஸ்லிம் நாடாகவோ, அல்லது கிருத்தவ நாடாகவோ அல்லது சீனாவின் அடிமையாகவோ மாற்றுவதில் முனைப்பாக இருக்கிறார்கள் என்பன அல்லவா இங்கு உடனே எழ வேண்டிய கேள்விகள்? மேலும் இந்த காஷ்மீர இந்துக்களின் வாழ்வை மேம்படுத்த இந்திய இந்து அமைப்புகள்தான் என்ன செய்திருக்கின்றன என்பதையும் அல்லவா நாம் பேச வேண்டி இருக்கிறது.//
ரிப்பீட்
இந்த பதிவுக்கு நன்றி. மறுபடியும் இதே தமிழ் வலைப்பதிவுலகில் இருக்கும் கள்ள மௌனத்தை பேசியாக வேண்டியிருக்கிறது.
அவர்கள் (***)ஆக வந்தார்கள் என்ற கவிதையை ஞாபகப்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது.
சொந்தச் சகோதரர்கள் துன்பத்தில் சாதல் கண்டும் சிந்தை இரங்காரடி கிளியே செய்வதறியாரடி என்று பாடியது இவர்களுக்கோ.
I received this video link through mail and was extremely distressed to see the contents. It claims that the founder of islam preached killing of hindhus. I have grown up amongst muslims and it is extremely disturbing to know that the religion preaches all this.
This is the link
http://www.youtube.com/watch?v=pU9VjfxJNNU
This was written by Kanchan on 15th year of Hindus' expulsion..
Kanchan Gupta | January 19, 2005
19/01/90: When Kashmiri Pandits fled Islamic terror
January 19, 2005
Srinagar, January 4, 1990. Aftab, a local Urdu newspaper, publishes a press release issued by Hizb-ul Mujahideen, set up by the Jamaat-e-Islami in 1989 to wage jihad for Jammu and Kashmir's secession from India and accession to Pakistan, asking all Hindus to pack up and leave. Another local paper, Al Safa, repeats this expulsion order.
In the following days, there is near chaos in the Kashmir valley with Chief Minister Farooq Abdullah and his National Conference government abdicating all responsibilities of the State. Masked men run amok, waving Kalashnikovs, shooting to kill and shouting anti-India slogans.
Reports of killing of Hindus, invariably Kashmiri Pandits, begin to trickle in; there are explosions; inflammatory speeches are made from the pulpits of mosques, using public address systems meant for calling the faithful to prayers. A terrifying fear psychosis begins to take grip of Kashmiri Pandits. Walls are plastered with posters and handbills, summarily ordering all Kashmiris to strictly follow the Islamic dress code, prohibiting the sale and consumption of alcoholic drinks and imposing a ban on video parlours and cinemas. The masked men with Kalashnikovs force people to re-set their watches and clocks to Pakistan Standard Time.
Shops, business establishments and homes of Kashmiri Pandits, the original inhabitants of the Kashmir valley with a recorded cultural and civilisational history dating back 5,000 years, are marked out. Notices are pasted on doors of Pandit houses, peremptorily asking the occupants to leave Kashmir within 24 hours or face death and worse. Some are more lucid: "Be one with us, run, or die!"
* * *
Srinagar, January 19, 1990. Jagmohan arrives to take charge as governor of Jammu and Kashmir. Farooq Abdullah, whose pathetic, whimpering, snivelling government has all but ceased to exist and has gone into hiding, resigns and goes into a sulk. Curfew is imposed as a first measure to restore some semblance of law and order. But it fails to have a deterrent effect.
Throughout the day, Jammu and Kashmir Liberation Front and Hizbul Mujahideen terrorists use public address systems at mosques to exhort people to defy curfew and take to the streets. Masked men, firing from their Kalashnikovs, march up and down, terrorising cowering Pandits who, by then, have locked themselves in their homes.
As evening falls, the exhortations become louder and shriller. Three taped slogans are repeatedly played the whole night from mosques: 'Kashmir mei agar rehna hai, Allah-O-Akbar kehna hai' (If you want to stay in Kashmir, you have to say Allah-O-Akbar); 'Yahan kya chalega, Nizam-e-Mustafa ' (What do we want here? Rule of Shariah); 'Asi gachchi Pakistan, Batao roas te Batanev san' (We want Pakistan along with Hindu women but without their men).
In the preceding months, 300 Hindu men and women, nearly all of them Kashmiri Pandits, had been slaughtered ever since the brutal murder of Pandit Tika Lal Taploo, noted lawyer and BJP national executive member, by the JKLF in Srinagar on September 14, 1989. Soon after that, Justice N K Ganju of the Srinagar high court was shot dead. Pandit Sarwanand Premi, 80-year-old poet, and his son were kidnapped, tortured, their eyes gouged out, and hanged to death. A Kashmiri Pandit nurse working at the Soura Medical College Hospital in Srinagar was gang-raped and then beaten to death. Another woman was abducted, raped and sliced into bits and pieces at a sawmill.
In villages and towns across the Kashmir valley, terrorist hit lists have been floating about. All the names are of Kashmiri Pandits. With no government worth its name, the administration having collapsed and disappeared, the police nowhere to be seen, despondency sets in. As the night of January 19, 1990, wears itself out, despondency gives way to desperation.
And tens of thousands of Kashmiri Pandits across the valley take a painful decision: to flee their homeland to save their lives from rabid jihadis. Thus takes place a 20th century Exodus.
* * *
Srinagar, January 19, 2005. There are no Kashmiri Pandits in Srinagar, or, for that matter, anywhere else in the Kashmir valley; they don't live here anymore. You can find them in squalid refugee camps in Jammu and Delhi. As many as 300,000 Kashmiri Pandits have fled their home and hearth and been reduced to living the lives of refugees in their own country.
Two-thirds of them are camping in Jammu. The rest are in Delhi and in other Indian cities. Many of them, once prosperous and proud of their rich heritage, now live in grovelling poverty, dependent on government dole and charity. In these 15 years, an entire generation of exiled Kashmiri Pandits has grown up, without seeing the land from where their parents fled to escape the brutalities of Islamic terrorism, a land they dare not return to, although that land still remains a part of their country.
A large number of them are suffering from a variety of stress and depression related diseases. A group of doctors who surveyed the mental and physical health of the Kashmiri Pandits living in refugee camps, found high incidence of 'economicdistress, stress induced diabetes, partial lunacy, hypertension and mental retardation.' Statistics reflect high death rate and low birth rate among the Kashmiri Pandit refugees. And thereby hangs a tragic tale that has been all but wiped out from public memory.
An entire people have been uprooted from the land of their ancestors and left to fend for themselves as a weak-kneed Indian state shamelessly panders to Islamic terrorists and separatists who claim they are the final arbiters of Jammu and Kashmir's destiny. A part of India's cultural heritage has been destroyed; a chapter of India's civilisational history has been erased.
Had this tragedy occurred elsewhere in Hindu majority India, and had the victims been Muslims, we would have described it as 'ethnic cleansing' and 'genocide.' We would have made films with horror-inducing titles. We would have
filed cases in the Supreme Court of India. Our media would havemarshalled remarkable rage in reporting the smallest detail.
But, this tragedy has occurred in Muslim majority Kashmir valley, and the victims are all Hindus, that too Pandits. What has been lost is part of India's Hindu culture, what has been erased is integral to India's Hindu civilisation.
Therefore, the government makes bold to record that the Kashmiri Pandits have "migrated on their own" and their 'displacement (is) self-imposed;' the National Human Rights Commission, after a perfunctory inquiry, refuses to
concede that what has happened is 'genocide' or 'ethnic cleansing,' though facts add up to no less than that, never mind that 300,000 lives have been destroyed.
And, our jhola-wallah brigade of secular activists rudely turn up their noses to the plight of Kashmiri Pandits: Hindu sorrow, inflicted by Islamic terror, stinks.
Today, on January 19, the 15th anniversary of the forced flight of Kashmiri Pandits, look back at India's wretched history of secular politics and consider the terrible price the nation has paid at the altar of appeasement because the Indian State has, and continues to, toe the line of least resistance.
The Muslim Personal Law Board?s Shariah Court Campaign
Yoginder Sikand
At its recently-held eighteenth national conference in Bhopal, the
All-India Muslim Personal Law Board (AIMPLB) reiterated its
long-standing demand that Muslims, particularly the ?ulama and heads
of various Muslim community organizations, must work towards
establishing a ?vast network? of dar ul qazas or shariah courts
covering the entire length and breadth of the country. Such courts, it
insisted, were ?an Islamic necessity? and a principle means to combat
what it saw as a ?conspiracy? to destroy the separate religious
identity of the country?s Muslims.
Right since its inception in 1973, the Board has been consistently
demanding the setting up of dar ul qazas in order to administer what
it describes as ?Islamic justice?. This effort has gained considerable
momentum in recent years. The Board?s ambitious project is outlined in
its recently published two-part Urdu booklet, ?Nizam-e Qaza Ka Qayyam?
(?The Establishment for a System of Islamic Justice?), which lays out
a grand plan of establishing a separate system of ?Islamic courts? in
the country.
The booklet describes the need for such courts as an Islamic
imperative, arguing that Muslims are bound to govern their lives in
accordance with the laws of the shariah if they are to remain true to
the dictates of their faith. True justice can be had only by following
God?s laws, which the booklet equates with the traditional
understanding of the shariah upheld by the ?ulama. Not to follow these
laws is described as a ?great crime?, which the Qur?an is said to
condemn as ?infidelity? (kufr) and ?oppression? (zulm).
Although for the ?ulama, such as those associated with the Board,
ideally the whole gamut of Islamic laws, including criminal and civil
laws, should be enforced, they are realistic enough to make
concessions for Muslims living as minorities in non-Islamic states
such as India. Hence, the booklet restricts its advocacy of shariah
laws to the personal sphere covering family matters, such as marriage,
divorce, adoption and inheritance. Notwithstanding the fact that the
Indian Constitution recognizes Muslim Personal Law and Indian courts
are empowered to deal with cases under this law, the booklet demands
that Muslims should set up their own courts headed by trained ?ulama
to solve their own disputes instead of taking them to the state
courts. It insists that to do so is an ?Islamic duty? and claims that
willingly abiding by the decisions of these courts is a means to ?win
Allah?s pleasure as well as welfare in the Hereafter?. It also argues
that parallel dar ul qazas would be a quicker and easier form of
justice than secular courts, and that these would be particularly
beneficial for ?oppressed groups, including women?.
The rationale for establishing separate shariah courts is elaborated
upon at considerable length in the second booklet, whose sub-title
describes this effort as ?The Religious and Communitarian Duty [of the
Muslims] and the Only Solution to Social Problems in Accordance With
the Shariah?. It consists of an essay penned several decades ago by
the rector of the Deoband madrasa, the late Qari Muhammad Tayyeb, who
served as the first president of the AIMPLB from its inception in 1973
till his death a decade later.
Tayyeb begins his essay by claiming that the ?Islamic justice system?
is an important and indispensable pillar of the shariah. Setting up
separate dar ul qazas, headed by trained ?ulama, is thus ?a religious
duty?, not something that Muslims can choose to ignore. The
establishment of dar ul qazas is ?the biggest issue? confronting
Muslims today, Tayyeb claims. To ignore this is ?an unforgivable
crime?. Islam provides laws for all spheres of life, and for Muslims
to live by other laws is, therefore, ?unbearable?. Although, for
obvious reasons, Tayyeb does not explicitly say this, he seems to
argue that ideally Muslims must follow only Islamic laws in all
spheres of life. However, recognizing the impossibility of this as
long as Muslims remain a minority in India, he stresses that they must
do so at least in their personal affairs, in matters presently
governed under Muslim Personal Law, the only aspect of the shariah
that has legal sanction in India today.
Despite the fact that Muslim Personal Law is recognized by the Indian
state, Tayyeb, echoing the views of the ?ulama associated with the
AIMPLB, insists on the need for Muslims to have their own parallel
system of courts to judge their personal affairs. He sees this as an
?Islamic necessity?. For this he suggests the need for Muslims to
elect, unanimously or by majority vote, their own leader (amir) at the
all-India level, whom all Muslims must obey. Through this, he quotes a
noted fellow Deobandi ?alim as declaring, ?All the problems that
Muslims are today confronted with would be solved?. The amir ul-hind
or the ?amir of India? should be a pious Muslim male well-versed in
the intricacies of the shariah. One of his principal tasks would be to
nominate qazis or judges and muftis at the provincial and local level
to dispense Islamic justice through a network of dar ul qazas.
Appointing an amir, Tayyeb says, is an Islamic command, and he quotes
?Umar, the second Sunni Caliph, as saying, ?Without the community
there is no Islam; there is no community without an amir, and there is
no amir without obedience?. Muslims, Tayyeb says, whether they live in
the ?abode of Islam? (dar ul islam) or the ?abode of war? (dar ul
harb) must always have an amir in order for them to live in accordance
with the shariah. He backs his case with quotations from various
Hanafi fiqh texts and the writings of several fellow Deobandis.
However, recognizing the obvious difficulties in selecting a single
amir, he also allows for the possibility of Muslim leaders forming a
board that would function like an amir, and which would appoint qazis
to judge disputes among Muslims.
Since Tayyeb?s argument is based on the books of traditional Hanafi
?ulama, who obviously had no understanding of the values of modern
political systems, he does not deal with the complications that this
system of amir-ship is bound to contend with if Muslims seek to
establish it in India today. He conveniently ignores the fact in India
such a system is next to impossible, given the tremendous opposition
it is bound to generate from the non-Muslim majority, as well as the
sheer inability of Muslims, divided as they are by language, caste,
region, ethnicity and sect, to unanimously agree to a single amir to
govern their affairs or to be their representative. He remains
curiously silent on the obvious possibility of the abuse of powers by
the amir, seeming to rule this out on the grounds that he would abide
by the shariah. Given his reliance on medieval fiqh and his ignorance
of the complexities of the modern world, he simply cannot envisage a
system where Muslims are neither rulers nor the ruled but, at least in
theory, co-rulers, or, simply, fellow citizens. Hence, he appears to
see India as a country where Muslims are the ?ruled? and non-Muslims
the ?rulers?, equating it with Spain after the fall of Muslim rule. A
text that he quotes from describes such a state as one where ?kafirs
[disbelievers] establish themselves over Muslims?. His call for a
single amir whom all Muslims must obey and his use of the
post-Qur?anic notions of the dar ul-islam and the dar ul-harb that
reflect a sternly Manichean view of the world points to the feudal,
monarchical imprint on medieval notions of the shariah, which the
majority of the ?ulama continue to uphold. It thus reveals a complete
insensitivity to the demands of contemporary democracy.
Tayyeb insists on the need for Muslims to have their personal disputes
judged by Muslim qazis in separate dar ul qazas, not in secular courts
even if the latter recognize and apply Muslim Personal Law, as is the
case in India. In part, this possibly represents a veiled distaste and
suspicion of non-Muslims, who are generally seen by many
traditionalist ?ulama in stereotypically negative terms and who are
regarded as unsuitable, on account of their religion, in judging over
Muslims? affairs. This might also reflect a deep-rooted aversion to
non-Muslim judges interpreting Muslim Personal Law in a manner that
conflicts with the understanding of the traditional ?ulama, such as is
reflected in some recent Indian court decisions by non-Muslim judges
in favour of Muslim women, which the ?ulama have opposed. Tayyeb does
not mention this, offering a somewhat different, although related,
explanation for his opposition to non-Muslim judges adjudicating
disputes between Muslims. He argues that while the British (like the
present-day rulers of India) did recognize Muslim Personal Law,
because they did not seek the help of ?knowledgeable? ?ulama but,
instead, relied on judges with little knowledge of the shariah to
interpret it, their judgments were ?completely against the spirit of
Islam?. Because of the inability of the British judges to ?properly?
interpret and apply the shariah, he claims, ?Muslims never trusted the
government courts to solve their religion-related cases? unless the
judgments of these courts were corroborated by a reliable dar ul qaza.
Although he does not say so clearly, what he probably seeks to argue
is that Muslims cannot accept the interpretation of the shariah by
non-Muslim judges in Indian courts today, and hence the need for
separate dar ul qazas manned by madrasa-trained ?ulama. He backs his
claim by asserting, without offering any examples, that there are
?some special laws and problems in which the decision of a Muslim qazi
is essential, there being no alternative to this?, and in the absence
of which Muslims are subjected to ?unspeakable difficulties?.
Turning to contemporary India, Tayyeb contends that a vast network of
separate dar ul qazas manned by trained ?ulama is an urgent necessity.
This is because, he claims, today all aspects of Muslim identity,
including Muslim Personal Law, are under grave threat, as part of an
alleged ?conspiracy? to de-Islamise the Muslims and absorb them into
the ?national mainstream?. Since adhering to the shariah is central to
Islamic identity, such courts must be established all over the country
and all Muslims must seek redress from these courts in their personal
disputes rather than from state courts. He goes so far as to suggest
that these parallel courts be given legal recognition by the Indian
state. Revealing the traditionalist ?ulama?s ignorance of the
complexity of real-world politics, he claims that if a strong network
of dar ul qazas is set up throughout India ?there should be no
difficulty? in getting the Indian state to recognize them. All it
needs, he says, blind to the obvious opposition that such a move is
bound to generate, is a constitutional amendment that accepts the
jurisdiction of the dar ul qazas in the personal affairs of Muslims.
Yet, even if the state were not to recognize these courts, he argues,
Muslims must voluntarily choose to have their disputes solved through
them rather than through secular courts if they are to lead ?proper?
Islamic lives and preserve and promote their Islamic identity. They
must willingly accept the verdict of the qazis, and if they find the
judgments unacceptable rather than appeal to state courts they must
turn to the higher-level dar ul qazas for redress.
Tayyeb?s call for a vast, country-wide network of dar ul qazas
throughout the country continues to be echoed by senior AIMPLB
leaders. In the
2005 report of the activities of the AIMPLB?s central office, the
Board?s president, Sayyed Muhammad Rabe Hasani Nadvi, is quoted as
insisting on the need for dar ul qazas throughout the country,
opposing Muslims? taking their disputes to non-Muslim judges, a
practice that he argues is ?not in keeping with the mentality and the
spirit of the shariah of Islam?. Setting up separate dar ul qazas, he
says, is a means to ensure that ?the shariah is applied by those most
knowledgeable of it?, appearing to suggest, therefore, that non-Muslim
judges are not qualified to do so. In his presidential address to the
recent AIMPLB Bhopal convention Nadvi made the same point once again,
claiming that dar ul qazas were a necessity because there was ?little
hope for getting decisions based on the shariah? from judges in state
courts.
While critics see the AIMPLB?s vision of a countrywide network of
shariah courts as a pipedream, numerous ?ulama groups in different
parts of India have been busy seeking to put it into action. The
AIMPLB has recently set up its own Dar ul-Qaza Committee, headed by a
Deobandi scholar, Atiq ur-Rahman Bastvi Qasmi, to galvanise work on
this ambitious project. In its recently-released report, the Committee
discusses the considerable expansion of the dar ul qaza network in
India in recent years. The most important of these initiatives is the
Imarat-e Shariah of Bihar, Jharkhand and Orissa, based at Phulwari
Sharif, Patna, established more than seven decades ago, which now has
26 dar ul qazas under it that have decided over 34,000 cases so far.
The Imarat also offers training to would-be judges in dar ul qazas
from different parts of India. A similar initiative is the Imarat-i
Shariah of North East India, which has 88 dar ul qazas under its
supervision. For its part the AIMPLB has a number of similar shariah
courts affiliated to it, including one in Tamil Nadu, two in Delhi,
three in Madhya Pradesh, four in Andhra Pradesh, five each in Uttar
Pradesh and Karnataka and eleven in Maharashtra.
The Board?s project of what is, for all practical purposes, a parallel
legal system in the country is bound to generate considerable
controversy. On the one hand, it does appear to offer a cheaper and
speedier means of justice, and one possibly less corrupt, than the
state courts. Yet, this is overshadowed by what many might see as its
ominous implications. It is bound to meet with stiff opposition, not
only from the Hindu Right but also from secular activists, Muslims as
well as others, who might well see this as a move towards Muslim
separatism and as an indication of a lack of faith in India?s
judiciary. The Board?s perceived mistrust of state courts, as
reflected in its opposition to such courts in judging cases under
Muslim Personal Law, can be held against it in a range of other cases,
such as those related to the Gujarat pogrom and the Babri Masjid
dispute, in which the Board or other Muslim groups have approached the
same courts to seek justice against right-wing Hindu groups. If the
Board cannot trust the Indian courts to interpret and apply Muslim
Personal Law, critics might rightly ask, why does it insist that the
very same courts decide the ongoing Babri Masjid controversy? If the
Board insists that in ?religious? matters Muslim qazis, and not judges
of state courts, are best qualified, how is that different from the
insistence of Hindu right-wingers that their will, and not that of the
courts, must prevail in the Babri Masjid case?
For their part, many women?s activists will undoubtedly find the dar
ul qaza project a distinct move towards legal apartheid for Muslim
women. Given the overwhelming presence of traditionalist ?ulama on the
Board who have been reluctant to allow Muslim women access to even
their full range of Islamic rights, and considering that the ?ulama
who would staff the dar ul qazas are all trained in a tradition of
extreme patriarchal fiqh, it is obvious that Muslim women can hardly
expect the dar ul qazas to provide them with the justice that they
promise to. Likewise, Muslims struggling for a more progressive
understanding of Islam will, of course, have no cause to rejoice,
seeing the move to establish shariah courts as simply a means to
bolster the sagging prestige of the mullahs of the madrasas who have
little or no understanding of the contemporary world.
அனைவரது கருத்துக்களுக்கும் நன்றி.
இதே நேரத்தில், தீவிரவாதிகளை தடுக்க வேண்டிய ராணுவம், அப்பாவி பொதுமக்களையும் பல சமயங்களில் பாதகம் செய்துவிடுகிறது என்பதையும் குறிப்பிட வேண்டும்.
ஆனால், மீண்டும் இந்துக்கள் காஷ்மீரில்குடியேராமால், இந்த காஷ்மீர் பிரச்னை தீரப்போவதில்லை. அப்படி இந்துக்கள் மீண்டும் காஷ்மீர்ல் குடியேறினால் மட்டுமே அங்கு இருக்கும் தீவிரவாதமும் மட்டுப்படும்.
இந்திய அரசியல் மதசார்பின்மை மதத்தின் கோரமுகம்.
Post a Comment